ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ

   Άλλη μια μέρα στην Αθήνα. Περπατώντας στους δρόμους της μεγαλούπολης. Οι ρυθμοί της ζωής και το άγχος της καθημερινότητας σε κάνουν βιαστικό. Δεν προσέχεις τις ομορφιές της. Από το πράσινο χορταράκι που φυτρώνει δειλά-δειλά εκεί που έχει σπάσει το πλακάκι του πεζοδρομίου, μέχρι τα μεγαλόπρεπα και επιβλητικά της κτήρια. Οι ομορφιές αυτές όμως πάντοτε μένουν εκεί καρτερώντας κάποιον να τις παρατηρήσει. Τα νεοκλασσικά, τα αρχαία μνημεία, οι συνοικίες της… Μια από αυτές και η Πλάκα. Περπατώντας προς το βράχο της Ακρόπολης, το μάτι σου πέφτει σ’ έναν οικισμό καλά κρυμμένο στη βορειοανατολική πλευρά του βράχου. Είναι τα Αναφιώτικα.

   Βλέποντάς τα, ένα αεράκι αιγαιοπελαγίτικο σε κατακλύζει. Είναι μια ανάσα νησιού σε μια πόλη χωρίς θάλασσα. Σε καλούν να πλησιάσεις και να τα γνωρίσεις. Αφήνεις για λίγο την πραγματικότητα της πόλης και προχωράς προς το μέρος τους. Όσο περισσότερο μπαίνεις μέσα στον οικισμό, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις. Ταξιδεύεις στο χώρο, ταξιδεύεις στο χρόνο… Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Ο αέρας μυρίζει θάλασσα. Το «μελτέμι» που φυσά σου δίνει δύναμη να προχωρήσεις. Να περάσεις μέσα από τα στενά σοκάκια. Κοιτάζεις τα σπίτια. Χτισμένα με νησιώτικη τεχνοτροπία κι αυτά. Μικρά λευκά σπιτάκια που εκμεταλλεύονται κάθε χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται για να λειτουργήσουν. Και κάπου πίσω από τα σπίτια βλέπεις κρυμμένες τις αυλές τους. Κάθεσαι στο πεζουλάκι να ξαποστάσεις λίγο. Το βλέμμα σου πέφτει στα παράθυρα. Καθένα από αυτά έχει και τη δική του γλάστρα. Τη γλάστρα με το λουλούδι. Και τα λουλούδια είναι ανθισμένα. Και χρωματίζουν τα δρομάκια.

   Οι γάτες, αναπόσπαστο στοιχείο του οικισμού. Ρεμβάζουν κάτω από τη ζεστασιά του ήλιου. Κάποιες δεν αποχωρίζονται με τίποτα τα παρατηρητήριά τους. Κάθονται στις ταράτσες των σπιτιών, στα περβάζια των παραθύρων, μέσα στις γλάστρες και παρακολουθούν. Κοιτάζουν τους περαστικούς, βλέπουν την παραμικρή κίνηση. Θέλουν η περιοχή τους να είναι ασφαλής, να μη διατρέχει κανένα κίνδυνο. Και αυτές είναι που θα φροντίσουν για αυτό.

   Κάθεσαι στο πεζουλάκι και συνεχίζεις να παρατηρείς την παραμικρή κίνηση του οικισμού. Ο χρόνος φαίνεται να έχει ξεχάσει αυτό το μέρος. Όμως ο χρόνος κυλά. Κι εσύ πρέπει να επιστρέψεις στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου. Φεύγεις και αφήνεις πίσω σου τα Αναφιώτικα….