Οικία Δροσίνη
Η μυγδαλιά
Ετίναξε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τα χεράκια της
κι εγέμισε ἀπὸ άνθη η πλάτη, η αγκαλιὰ
και τα μαλλάκια της.
Άχ! χιονισμένη σαν την είδα την τρελλὴ
γλυκὰ τη φίλησα,
τής τίναξα τα άνθη απ᾿ την κεφαλὴ
κι έτσι τής μίλησα:
-Τρελλὴ να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιὰ
τι τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θε να ῾ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Εδώ βρίσκεται το σπίτι που γεννήθηκε ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης. Εδώ έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Το δίπατο αρχοντικό στη γωνία των οδών Αδριανού και Τριπόδων είχε κάποτε κήπο με μερικά δέντρα κι ένα περιβόλι. Κατοικούσαν χωριστά, μα ενωμένες με μια αυλή τέσσερις συγγενικές οικογένειες. Σήμερα, εκεί που ήταν το ισόγειο έγιναν μαγαζιά, όπως συνέβη και σε άλλα πλακιώτικα σπίτια.
Ο ίδιος ο ποιητής λέει πως στην αυλή υπήρχαν δύο πέτρινες σκάλες που οδηγούσαν στα υπόγεια του σπιτιού. Οι γονείς τους, για να μην πηγαίνουν κάτω, φόβιζαν τα παιδιά λέγοντάς τους ότι υπάρχουν ξωτικά. Αυτά τρόμαζαν, γιατί άκουγαν κρότους μέσα από τα υπόγεια. Δεν ήταν όμως παρά το νερό που ερχόταν από το υδραγωγείο και χυνόταν σε μία πέτρινη γούρνα. Όσο για τη θέρμανση του σπιτιού, υπήρχαν τζάκια και για τον φωτισμό λάμπες λαδιού και λυχνάρια.
Μια από της αναμνήσεις που χαράχτηκαν στη μνήμη του Γεώργιου Δροσίνη είναι ένα στρογγυλό βυσσινόχρωμο τραπέζι, πάνω στο οποίο υπήρχαν όπλα. Γιατί υπήρχαν; Παραμονές της επανάστασης κατά του Όθωνα τον Οκτώβρη του 1842. Προφανώς σ΄αυτή την επανάσταση η οικογένειά του έλαβε μέρος.
Ο ίδιος επίσης περιγράφει ότι το σταυροδρόμι Αδριανού και Κυδαθηναίων έσφυζε από ζωή μέρα και νύχτα και ιδιαίτερα τις ημέρες των γιορτών. Το αγαπημένο σημείο του σπιτιού για τον ποιητή μας ήταν ένα παράθυρο με θέα στους κεντρικούς δρόμους κατω απο το σπιτι. Από κει του άρεσε να χαζεύει την κίνηση του δρόμου, τον υπάλληλο του Δήμου που άναβε, μολις σκοτείνιαζε, τα μεγάλα κρεμαστά λαδοφάναρα του δρόμου (το πετρέλαιο τη δεκαετία του 1860 το μεταχειρίζονταν με μεγάλη προφύλαξη, γιατί έπαιρνε εύκολα φωτιά), τα αποκριάτικα έθιμα. Μαλιστα την αποκριά τα παιδιά ζητούσαν εκεί να τους φέρνουν το μεσημεριανό φαγητό για να μην χάνουν το πέρασμα των μασκαράδων, τη φοβερή καμήλα που άρπαζε τα κουλούρια του κουλουρτζή ή τα πορτοκάλια του πλανόδιου μανάβη, το γαϊτανάκι…
Τι κρύβει αυτή η πόρτα λοιπόν; Ένα άνοιγμα στην παλιά Αθήνα.