Βιοτεχνίες που χάνονται

Συνέντευξη μαθητών με τον κ. Παναγιώτη Λαμπρόπουλο

Ο κ. Λαμπρόπουλος είναι από τους τελευταίους βιοτέχνες που παραμένει στο χώρο. Πολύ παλιά η ιστορία του μαγαζιού του κάποτε απασχολούσε οκτώ εργαζόμενους. Σήμερα μετά βίας μπορεί και επιβιώνει ο ίδιος. Τα πρώτα χρόνια τα προϊόντα της βιοτεχνίας τα πουλούσαν χοντρικά σε άλλα εμπορικά καταστήματα, πολλές φορές και εκτός Αθηνών. Σήμερα το αντικείμενο απασχόλησης έχει τροποποιηθεί. Κατασκευάζει διάφορα δερμάτινα είδη όπως τσάντες σε διαφορετικά σχέδια και μεγέθη, ζώνες, πορτοφόλια, σακίδια κ.α. τα προϊόντα τα πουλάει ο ίδιος στο χώρο του και έχει προσθέσει τις επισκευές σε κάθε δερμάτινο είδος.

Μεγάλος καημός του κ Λαμπρόπουλου ότι δεν υπάρχει κανένας να συνεχίσει το έργο του. Παλαιότεροι βιοτέχνες με το ίδιο αντικείμενο έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους εδώ και πολλά χρόνια. Όλοι είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα, πολύ φθηνότερα εισαγόμενα προϊόντα που ανταγωνίζονται τα δικά τους. Οι ανάγκες των ανθρώπων άλλαξαν και οι βιοτεχνίες δεν είχαν την ευελιξία και την οικονομική δυνατότητα να ανανεώσουν τον εξοπλισμό τους ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς. Η σύνθεση του πληθυσμού της περιοχής είναι πολύ διαφορετική σήμερα στην περιοχή. Πολλοί τουρίστες και άνθρωποι περαστικοί που αναζητούν κάτι ωραίο και προσιτό στην τιμή. Η απάντηση σ’ αυτή την πρόκληση από τον κ. Λαμπρόπουλο δόθηκε με την ποικιλία σε μικρότερα είδη και με τη χρησιμοποίηση όλων των πρώτων υλών στην κατασκευή πρωτότυπων αντικειμένων. Όλα τα δέρματα μικρά ή μεγάλα κομμάτια σε διαφορετικά ή ίδια χρώματα χρησιμοποιούνται για να κάνουν πράξη κάθε δημιουργική σκέψη του τεχνίτη.

Η αγάπη του για το επάγγελμα, η δημιουργικότητα και οι πολλές αναμνήσεις του δίνουν κουράγιο να συνεχίσει την πορεία του στη δύσκολη εποχή που βρισκόμαστε.